امروزه ایمپلنت اولین راه حل جایگزینی است که در هنگام از دست رفتن دندان های طبیعی به ذهن بیمار راه می یابد. با از دست دادن دندان های طبیعی، استخوان فک دچار تحلیل می گردد اما با قرار دادن ایمپلنت از این وضعیت تا حد زیادی جلوگیری می شود. به طور کلی، جراحی ایمپلنت در مقایسه با روش های قدیمی، درمانی راحت و با دوام محسوب می شود و در صورت استفاده از ایمپلنت های استاندارد، طرح درمان مناسب، جراحی دقیق و رعایت بهداشت دهان می توان انتظار دوام مادام العمر داشت. شرایط و پروتکل های جراحی گسترده و مختلفی برای انجام موفقیت آمیز ایمپلنت گذاری وجود دارد. در این میان، سه نکته طلایی وجود دارد که در صورت رعایت آنها، احتمال موفقیت ایمپلنت بسیار بالا خواهد رفت:

1)   کافی بودن میزان استخوان اطراف ایمپلنت

در یک جراحی ایمپلنت، بدیهی است که کمبود بافت استخوانی به صورت مستقیم بر کیفیت اجرا تاثیر می گذارد زیرا این بافت برای حفظ پایداری و ثبات اولیه ایمپلنت در دهان بسیار حیاتی است.

راه های افزایش بافت استخوانی:

• * استفاده از غشای پایه
  * اسپیلیت کردن تاج آلوئولار
  * اتوترانسپلنت کردن استخوان
  * سینوس لیفتینگ
  * احیای بافت استخوانی با استفاده از گرفت استخوانی
  
  
  2)   بیش از حد گرم نکنید!
  
  

• حرارت بیش از اندازه تاثیر منفی روی نتیجه عملیات دارد و منجر به آتروفی بافت استخوانی شده و بقای ایمپلنت را با خطر مواجه می سازد.
  
  

• راهکارهای مناسب در این زمینه:
  
  

• * تعویض به موقع دریل ها: دریل ها بعد از 30-40 دفعه اتوکلاو شدن و البته دریل های الماسی بعد از 40-50 دفعه اتوکلاو شدن باید تعویض گردند زیرا قدرت برندگی آنها کاهش می یابد.
  
  

• * آمار دقیق چرخه های اتوکلاو را برای هر دریل به خاطر داشته باشید.

• 
  * از دریل هایی با سایزهای مناسب استفاده نمائید.
  
  

• * با توجه به وضعیت بالینی بیمار و نوع بافت استخوان او، پلن درمانی مناسب را انتخاب کنید.
  
  

• * از دریل هایی با سیستم آبرسانی داخلی و یا خارجی استفاده نمائید.
  
  

• فراموش نشود که:
  
  * دستورالعمل های مربوط به اینسترومنت های جراحی را نادیده نگیرید.
  
  * بسته به دمای موردنیاز، از راه حل های خنک سازی فیزیولوژیکی استفاده کنید.
  
  
  3)   تنش مناسب
  
  در عملیات ایمپلنت، میزان نیروی وارده به اسکرو برای اتصال به استخوان بسیار حیاتی و مهم است. نیروی بیش از اندازه می تواند منجر به نکروز استخوان گردد و فرآیند استئواینتگریشن را غیرممکن سازد.
  
  راه حل ها:
  
  * موقعیت استخوان را بدون واردکردن فشار بیش از اندازه مشخص کنید. بهره گیری از پروتکل های مربوط به سرعت دریل برای هر نوع استخوان توصیه می شود.
  
  * سعی کنید حرکات منقطع اعمال کنید و فشار را در بازه های 1 تا 2 ثانیه تغییر دهید.
  
  * هرگز از اعمال حداکثر فشار مجاز در ایمپلنتیشن (60 الی 70 نیوتون) تجاوز نکنید.