زمانی‌ که از فواید و مضرات ایمپلنت صحبت می‌شود، بسیاری از دندانپزشکان بر این باورند که این‌ روش درمان در برابر پوسیده شدن‌دندان‌ها مقاوم بوده و همین موضوع یکی از مزایای ایمپلنت به‌شمار می‌رود. اما آن‌ها اغلب درباره احتمال پوسیده شدن دندان‌های مجاور دندان ایمپلنت شده در اثر عدم رعایت بهداشت دهان و دندان، صحبتی نمی‌کنند. اما به‌نظر می‌‌رسد که برای جلوگیری از پوسیدگی دندان‌ها در نتیجه عدم رعایت بهداشت دهان و ایمپلنت، شیوه‌های متفاوتی وجود دارد.

بسیاری از بیماران مدتی بعد از جراحی ایمپلنت، برای رفع پوسیدگی دندان‌های‌شان به دندانپزشک مراجعه می‌کنند. دندانپزشکان بر این باورند که مقصر اصلی این مشکل، خود بیماران هستند. آیا بیمار بعد از جراحی ایمپلنت بهداشت دهان و دندانشان را به‌خوبی رعایت کرده‌است؟ آیا از نخ دندان برای تمیز کردن قسمت ایمپلنت شده استفاده کرده‌است؟ آیا روش صحیح مسواک زدن را رعایت کرده‌است؟

اما گاهی دندانپزشکان نیز در بروز پوسیدگی دندان‌ها بعد از ایمپلنت مقصر هستند. آیا پزشکان به عنوان متخصصان بهداشت دهان و دندان، با بیمارانشان در مورد چگونگی رعایت نکات بهداشتی بعد از انجام ایمپلنت صحبت می‌کنند؟ آیا به بیمار گفته می‌شود که بعد از ایمپلنت، دندان‌ها به مراقبت بیشتری نیاز داشته و امکان باقی ماندن غذا مابین دندان‌های ایمپلنت شده بیشتر می‌شود؟ بیماران اغلب تصور می‌کنند دندان‌های کاشته شده در مقایسه با دندان‌های طبیعیشان، به مراقبت کمتری نیاز دارد، در‌حالی‌که حقیقت کاملاً برعکس است. بنابراین بیمار باید روش‌های متفاوتی را برای محافظت از دندان‌های کاشته شده و طبیعی به‌کار بگیرد. به اعتقاد دندانپزشکان، ایمپلنت نمی‌تواند جای دندان طبیعی را بگیرد. به این ترتیب، دندانپزشکان نیز باید بعد از کاشت دندان برای بیمار، توصیه‌های لازم را به او ارائه دهند.

      

یکی از راه حل های مناسب استفاده از کاستوم هیلینگ اباتمنت و یا هیلینگ اباتمنت های موقت برای دندان های قدامی و بخصوص دندان های خلفی می باشد. زیرا این امر به تشکیل بافت لثه به شکل مطلوبی کمک نموده و همچنین می توان بجای هیلینگ اباتمنت دایره ای شکل از هیلینگ اباتمنت مستطیلی برای دندان های خلفی استفاده کرد تا دندانپزشک کنترل بهتری برروی روند هیلینگ داشته باشد و بتواند اندرکات ها و فضاهایی که احتمال تجمع غذا در آن بسیار است را حذف نماید.

زمانی‌که دندان‌های مجاور دندان ایمپلنت شده دچار پوسیدگی می‌شوند، دندانپزشک باید روش‌های درمانی پیشنهادیش را ارزیابی کند. استفاده از کامپوزیت مستقیم برای درمان پوسیدگی کلاس II یا اینترپروکسیمال بسیار دشوار است، به‌خصوص اگر مربوط به دندان‌های آسیاب کوچک باشد. حتی استفاده از ماتریس باند و کامپوزیت‌های معمول نیز کمکی به درمان این نوع پوسیدگی‌ها نمی‌کند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که برای ترمیم پوسیدگی کلاس II، باید از ترمیم غیرمستقیم استفاده کرد. منوط به میزان پوسیدگی، از کامپوزیت‌های غیرمستقیم، ترکیبات مخصوص پر کردن و روکش‌های کامل استفاده می‌شود.

جراحی ایمپلنت چه به‌شکل بی‌نقص انجام شود و چه با کم و کاستی‌هایی همراه باشد، ممکن است درنهایت به پوسیدگی دندان منجر شود، در چنین شرایطی باید توجه داشت که نوع درمان برای هر یک از این روش‌های ایمپلنت متفاوت است.

 

عکس1: پوسیدگی‌های گسترده اینترپروکسیمال 

عکس 2: ترمیم پوسیدگی با استفاده از کامپوزیت مستقیم و باقی ماندن فاصله بین دو دندان

عکس 3: نمایی باز از فضای بین دو دندان که البته پوسیدگی در گوشه خط DL می باشد و در تصویر رادیوگرافی قابل مشاهده نمی باشد.

عکس 4: بستن فضای باز با استفاده از کامپوزیت و روش غیرمستقیم

عکس 5: پوسیدگی گسترده به دلیل باقی ماندن غذا در نقطه اتصال دو دندان

عکس 6: ترمیم با استفاده از آنله. دیستال شماره 28 نیز ترمیم شده که در این عکس قابل مشاهده نیست.